Αν κάτι έγινε της μόδας στο ποδόσφαιρο τα τελευταία τρία χρόνια είναι το να παίζουν οι ομάδες με σύστημα 4-2-3-1. Ακούγεται ωραίο, ακούγεται μοντέρνο (άσχετο αν δεν είναι και τόσο καινούργιο), ακούγεται ψαγμένο. Εκείνο που δεν μπορεί πολλές φορές να ξεχωρίσει ο λιγότερο μυημένος είναι τι είδους 4-2-3-1 είναι αυτό που παρατάσσει ένας προπονητής. Μερικές φορές το κακό είναι ότι δεν φταίνε μόνο οι οπαδοί ή οι δημοσιογράφοι που δεν το αντιλαμβάνονται αμέσως, αλλά ο... ίδιος ο προπονητής.
Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Γιατί το 4-2-3-1 δεν είναι πανάκεια, ούτε ένα μαγικό χάπι που παίρνει μία ομάδα και αλλάζει τρόπο ανάπτυξης. Αλλωστε, όπως φάνηκε μεγαλοπρεπέστατα στο πρόσφατο Μουντιάλ, δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να παίξει μία ομάδα 4-2-3-1, αλλά πολλοί και διαφορετικοί. Φυσικά τα πάντα εξαρτώνται από τι εργαλεία έχει στα χέρια του ένας τεχνικός για να βγάλει τελικά στο γήπεδο την καλύτερη εικόνα. Και πριν ασχοληθούμε με αυτό το κομμάτι, καλό είναι να γίνει αντιληπτό γιατί το παλιό και αγαπημένο 4-4-2 πολλών ομάδων, όπως και το 4-3-3, φάνηκε ξεκάθαρα από αυτό το Μουντιάλ ότι δίνουν τη θέση τους στον νέο βασιλιά, το 4-2-3-1.
Διότι έτσι οι ομάδες δημιουργούν περισσότερες γραμμές, έχοντας καλύτερο έλεγχο στην κυκλοφορία της μπάλας, αλλά και γιατί όταν αμύνονται τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν διαφορετικά είδη πρέσινγκ. Φυσικά το πιο πετυχημένο 4-2-3-1 ανήκει στους Ισπανούς, που το πήραν από την Μπαρτσελόνα και το μετέφεραν εξαιρετικά στην εθνική ομάδα τους εδώ και τρία χρόνια. Μόνο που το 4-2-3-1 που έπαιξαν στο Euro 2008 με αυτό που παρουσίασαν τώρα στη Νότιο Αφρική είχε βασικές διαφορές. Το 2008, με τον Τόρες σε φόρμα, είχαν την πολυτέλεια να παίζουν ένα 4-1-4-1 επειδή υπήρχε και ο Σένα μπροστά από τα στόπερ που έκανε τέλεια τη δουλειά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τελευταία τρία ματς του 2008, με Ιταλία, Ρωσία και Γερμανία, ο Σένα έκανε μόλις δύο λάθη, αριθμός μυθικός αν αναλογιστούμε την κρισιμότητά τους.
Τώρα με τον Μπουσκέτς στην ενδεκάδα να μη διαθέτει την ίδια ποιότητα και να υπολείπεται σε οργανωτικές ικανότητες του Σένα, επιστρατεύτηκε ο Τσάμπι Αλόνσο και τα χαφ άλλαξαν διάταξη για να εξυπηρετηθεί στην αρχή και η παρουσία του Τόρες χωρίς να βγει ο Βίγια. Αυτό στοίχισε τη θέση στον Βίγια, αλλά όλα ήρθαν σε ισορροπία στον ημιτελικό με τη Γερμανία ακριβώς επειδή η είσοδος του Πέδρο έφερε το σχήμα περισσότερο σε ένα ευέλικτο 4-1-2-2-1 που για να λειτουργήσει θέλει τα τεχνικά χαρακτηριστικά των παικτών να είναι πάρα πολύ ψηλά.
Οι Ισπανοί μην ξεχνάμε ότι αποθεώνονται ως οι μετρ του επιθετικού ποδοσφαίρου στη σύγχρονη εποχή, αλλά στο Μουντιάλ έφτασαν έως την κατάκτηση του τίτλου με τα λιγότερα γκολ που πέτυχε ποτέ παγκόσμιος πρωταθλητής! Είναι οξύμωρο, αλλά επειδή στο μάτι συνηθίσαμε να βλέπουμε την ωραία κυκλοφορία της μπάλας των Ισπανών και επειδή κάποιος διαπιστώνει άμεσα ότι επιθυμία τους είναι να επιτεθούν και όχι να κρατήσουν απλώς την μπάλα τούς συγχωρεί αυτό το μικρό παράπτωμα να μη σκοράρουν πολύ. Φυσικά αν μία ομάδα τούς αντιμετωπίσει με λιγότερους από επτά ή οκτώ παίκτες πίσω από την μπάλα μπορεί να δούμε κάτι συγκλονιστικό και είναι πραγματικά κρίμα που η Βραζιλία δεν προχώρησε για να τη δούμε απέναντι στην Ισπανία.
Ο ποδοσφαιρικός εγωισμός των παικτών της «σελεσάο» πιστεύω ότι θα μας έδινε ένα ανοικτό παιχνίδι και όχι τη μάχη τακτικής που είδαμε με την Ολλανδία. Οι Ισπανοί φυσικά είναι οι καθηγητές στο ποδόσφαιρο κατοχής, αλλά η επιτυχία της Ίντερ να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ και η παραλίγο επιτυχία της Ολλανδίας να της αρπάξει τον παγκόσμιο τίτλο μέσα από τα χέρια (αν έβαζε το γκολ ο Ρόμπεν ίσως να κάναμε σήμερα άλλη κουβέντα) φέρνει στο προσκήνιο την ερώτηση: possession or position, δηλαδή κατοχή ή τοποθέτηση, όπως έγραψε πρόσφατα στην εφημερίδα «GUARDIAN» ο Τζόναθαν Γουίλσον, ο συγγραφέας του εξαιρετικού βιβλίου «Αντιστρέφοντας την Πυραμίδα» που κυκλοφορεί και στην Ελλάδα (εκδόσεις Polaris) και ο οποίος αναρωτιέται αν αυτό που είδαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν απλά η επιβεβαίωση, ότι μία ομάδα με λιγότερα τεχνικά χαρακτηριστικά και χειρότερους παίκτες από μία άλλη μπορεί με την πειθαρχία και την τακτική προσήλωση να επιβληθεί σε μία ανώτερή της.
Αυτό φυσικά είναι σχετικό και κατά καιρούς όλα τα συστήματα δίνουν την ίδια απάντηση αν υπάρχει ανάλογη ερώτηση. Δηλαδή, και η Ελλάδα το 2004, που έπαιξε στα χαρτιά 3-5-2 αλλά ουσιαστικά ήταν ένα πολύ αμυντικογενές και σφιχτό 5-3-1-1 με κοντά τις γραμμές και απόλυτη προσήλωση στον στόχο, δεν έφτασε στην κατάκτηση του Euro αν και δεν της έδινε τύχη κανείς πριν από το τουρνουά;
Αλλά το θέμα δεν εξαντλείται εύκολα και θα μιλήσουμε και αύριο, γιατί τον χειμώνα θα δούμε σχεδόν όλες τις μεγάλες ομάδες μας να προσπαθούν να κάνουν το ίδιο!
*Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ''SportDay'' στο φύλλο της 02-08-2010
*Πηγή:sportfm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου