Επιτέλους... τίτλος

Φαντάζει απίστευτο κι όμως αποτελούσε, μέχρι χθες, τη σκληρή πραγματικότητα ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή. Τόσα χρόνια στα γήπεδα, μολονότι φόρεσε τη φανέλα δύο εκ των κορυφαίων Ελληνικών ομάδων, δεν είχε καταφέρει να κερδίσει ούτε ένα μετάλλιο, πρωταθλητή ή Κυπελλούχου. Λες και η μοίρα τον είχε αφορίσει να πασχίζει μάταια για το αυτονόητο πολλών άλλων συμπαικτών και αντιπάλων του.

Ο Καλαματιανός ταλαντούχος μεσοεπιθετικός, ήταν ανέκαθεν άνθρωπος, που ακτινοβολούσε ενέργεια δίχως να λέει πολλά. Αυτό που λέμε χαμηλών τόνων. Εργατικός στο μάξιμουμ, υπάκουος, κύριος. Από μικρός. Ηταν δεν ήταν 22, όταν σε αποστολή της Εθνικής Ελπίδων, του ζήτησα συνέντευξη. Ηταν το πλέον αναγνωρίσιμο μέλος εκείνης της ωραίας παρέας που έφτασε ως τον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Διεθνής ήδη με την Ανδρών, στέλεχος του Παναθηναϊκού. Δεν αρνήθηκε αλλά μου έθεσε μιά προϋπόθεση: Να πάρω την άδεια από τον αρχηγό της ομάδας τον κατά δύο χρόνια νεώτερο Γιώργο Καραγκούνη! Τότε, κατάλαβα, πως τον περιμένουν ωραία πράγματα στην πορεία της ζωής του. Ανθρωπος με αρχές, αξίες και σεβασμό δεν χάνεται ποτέ.

Αυτά τα στοιχεία, εκτός φυσικά των αδιαμφισβήτητων ποδοσφαιρικών ικανοτήτων του, είχε διαβλέψει ο αείμνηστος Νίκος Κανελλάκης όταν προσπάθησε να τον πάρει στον Ιωνικό από την Εράνη Φιλιατρών την πρώτη ομάδα του. Τον πρόλαβε όμως η Καλαμάτα κι εκεί, ο Λυμπερόπουλος δεν χρειάστηκε παρά μονάχα δύο χρόνια για να γίνει θέμα συζήτησης στους μεγάλους του ποδοσφαίρου.

Το καλοκαίρι του 1996, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αποφάσισε να επενδύσει στον ψηλόλιγνο νεαρό δαπανώντας περίπου 700.000 δρχ., ποσό τεράστιο εκείνη την εποχή. Στους πράσινους πέρασε επτά χρόνια, είχε εξαιρετικές ατομικές επιδόσεις (187 συμμετοχές, 72 γκολ) αλλά τίτλο δεν… είδε. Απ’ τον Παναθηναϊκό έφυγε το 2003, χρονιά που ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Κι όμως, αυτός ο προσωπικός τίτλος, δεν έφτανε για να βρει θέση στην Εθνική του Ρεχάγκελ. Στην εποποιία της Πορτογαλίας, ήταν διακοπές...

Μετά τον Παναθηναϊκό πήγε στην ΑΕΚ σε δύσκολη χρονική περίοδο. Η πρώτη θητεία του στην Ενωση του χάρισε μόνο μερικές ωραίες στιγμές όπως τη νίκη επί της Μίλαν στο Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 2006-07. Τίτλο δεν πήρε, αν και πάλι σε ατομικό επίπεδο έχει να θυμάται την πρωτιά στον πίνακα των σκόρερ εκείνης της χρονιάς.

Το επόμενο καλοκαίρι, στα 33του, όταν ανακοίνωσε την μετεγγραφή του στην Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, προκάλεσε τεράστια έκπληξη σε ειδικούς και μη του ποδοσφαίρου. Ελληνας σε τόσο ώριμη ηλικία στη Μπουντεσλίγκα; Κι όμως. Ο Λυμπερόπουλος, απέδειξε ότι είχε τα κότσια να καταφέρει ένα ακόμη προσωπικό στοίχημα.

Όχι μόνο άντεξε τον καταιγιστικό ρυθμό του Γερμανικού πρωταθλήματος αλλά ήταν και κορυφαίος σκόρερ της Αϊντραχτ, τη χρονιά 2008-09 με 10 γκολ. Πέρσι επέστρεψε στην ΑΕΚ, ελπίζοντας στο λυκόφως της σταδιοδρομίας του να αποσυρθεί δίχως να τον βαραίνει κατοπινά το απωθημένο ενός τίτλου. Το κατάφερε! Επειτα από 600 και πλέον ματς σε Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρώπη, Εθνικές ομάδες και πάνω από 200 γκολ, ο Νίκος Λυμπερόπουλος πήρε ένα τρόπαιο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αν και το… ποτέ, δεν είναι απολύτως βέβαιο στην περίπτωση του πεισματάρη Μεσσήνιου.

Συντάκτης: Γιάννης Λιαλιάτσης