Η "μεταμόρφωση" του Γρηγόρη Γεωργάτου

Η πραγματική μαγκιά του προπονητή φαίνεται στον τρόπο που αλλάζει τους παίκτες του.
Εκεί που παίρνει έναν «τελειωμένο» ή κάποιον που σπαταλιέται σε λάθος θέση, και τον μεταμορφώνει.

Θυμάμαι την περίπτωση του Γρηγόρη Γεωργάτου. Επαιζε κάτι σαν δεκάρι στην Παναχαϊκή στα μέσα του '90, οι περισσότεροι έλεγαν «μεγάλο ταλέντο», χωρίς όμως να βλέπουν και την απαραίτητη εξέλιξη. Και θυμάμαι τον Χρήστο Αρχοντίδη, προπονητή εκείνη την εποχή στην Πάτρα, που όταν τον ζήτησε και τον αγόρασε ο Ολυμπιακός, σήκωσε τους ώμους αδιάφορα και είπε... «καρφάκι δεν μου καίγεται, τεμπέληδες έχω πολλούς στην ομάδα, από εργάτες έχουμε ανάγκη».

Τον Γεωργάτο τον πήρε στα χέρια του ο Μπάγεβιτς, τον δούλεψε και μέσα σε λίγο καιρό τον έκανε έναν σούπερ αριστερό μπακ χαφ, ό,τι πιο μοντέρνο είχε να δείξει το ποδόσφαιρό μας εκείνη την εποχή.

Μπορεί να ήταν μέλος της λεγόμενης «συμμορίας του φραπέ» μαζί με τον Ελευθερόπουλο και τον Ανατολάκη, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τον έστρωσε ο Ντούσκο, ανάγκασε την Ιντερ ν' ασχοληθεί μαζί του, να τον αγοράσει και να τον κάνει για ένα μεγάλο διάστημα βασικό, σε μια ενδεκάδα όπου κυριαρχούσαν ο Ρονάλντο, ο Βιέρι και ένα σωρό αστέρια εκείνης της εποχής...

Το αν ο Γεωργάτος σπατάλησε την τεράστια ευκαιρία που του παρουσιάστηκε και δεν εξελίχθηκε κι άλλο, ήταν αποτέλεσμα του χαρακτήρα του και του τρόπου με τον οποίο είχε διαλέξει να ζήσει, που είναι σεβαστός, χωρίς να μας πέφτει λόγος των υπόλοιπων. Ομως, παρ' όλα αυτά, κατάφερε να εξελίξει το ταλέντο του ώς εκεί που κανένας άλλος Ελληνας ποδοσφαιριστής δεν έχει φτάσει μέχρι σήμερα.

του Νίκου Ασημακόπουλου (Ελευθεροτυπία)